მე, ბებია, ილიკო და ილარიონი

                           

დარწმუნებული ვარ, ბევრ  თქვენგანს აქვს წაკითხული ეს მართლაც რომ გამაოცებელი წიგნი. როგორც კი კითხვა დავიწყე, მივხვდი, რომ ჩემი ერთ-ერთი საყვარელი მოთხრობა გახდებოდა! მაგრამ ვისაც წაკითხული არ აქვს, ახლავე ავუხსნი ყველაფერს.

წიგნი მოგვითხრობს ზურიკელაზე, ახალგაზრდა ბიჭზე, რომელსაც ბებია უვლის. ზურიკელა ამბობს, რომ ის სამი ადამიანის შვილია: ბებიასი, ილიკოსი და ილარიონის. ამ წიგნთან დაკავშირებით ერთმა საკითხმა დამაფიქრა, სად წავიდნენ ზურიკელას დედა და მამა? ამას მთელი წიგნის განმავლობაში არავინ არ გვიხსნის.

წიგნი სავსეა იუმორით და სევდიანი ნაწილებით, რომელიც ადამიანს ტირილს და სიცილს ერთდროულად ანდომებს. ხანდახან კითხვის დროს უცბათ ხარხარს ვიწყებდი ხოლმე. განსაკუთრებულად დამამახსოვრდა როცა ილარიონმა და ზურიკელამ ილიკოს ორმო ამოათხრევინეს, რადგან მას ეგონა, რომ იქ მამამისის დამარხული ფული იყო.

მე ამ მოთხრობას ნოდარ დუმბაძის სამ მოთხრობიან წიგნში ვკითხულობდი და როცა ბოლო თავი წავიკითხე და ახალ თავზე გადავედი, აღმოჩნდა რომ ეს უკვე სხვა მოთხრობა იყო.  ვერ წარმოვიდგინე, რომ ასე მალე დამთავრდა „მე, ბებია, ილიკო და ილარიონი“. მოულოდნელი დასასრული არ იყო, მაგრამ მოთხრობის დასრულების შემდეგ მაინც ვიჯექი და წაკითხულზე ვფიქრობდი. თვითონ ჩვევა მაქვს ასეთი, რომ როცა წიგნში რამე სევდიანი ხდება ვზივარ და ვფიქრობ, ტირილით ვერ ვტირი (ამის გამო გულქვად არ ჩამთვალოთ). მთელი წიგნის განმავლობაში ჩემი საყვარელი პერსონაჟი ილარიონი იყო. ის თითქმის არასდროს იყო სევდიანი და ძალიან სახალისო პერსონაჟია. მომინდა, რომ ერთი დღე მაინც მეცხოვრა ილიკო ბრუციანთან და ილარიონა ცხვირასთან.

მოდი ცოტა ზურიკელას ბებოზე ვილაპარაკოთ.  ეს მზრუნველი ბებია შვილიშვილს მთელი სიყვარულით ზრდის. ის ყოველ შეცდომაზე ტუქსავს ზურიკელას და სწორ გზაზე აყენებს. ასევე ცდილობს რაც შეიძლება მეტი განათლება მიაღებინოს და თბილისშიც უგზავნის ფულს. კიდევ ერთი რამე რაც წიგნში ჩანს ილიკოს და ილარიონის ღრმა მეგობრობაა, მართალია ხშირად ერთმანეთს ეკინკლავებიან და აბრაზებენ, მაგრამ ილიკო და ილარიონი მაინც ღრმა მეგობრობით არიან დაკავშირებულები. ისინი ერთმანეთს ყველაფერში ეხმარებიან და ხშირად ერთად ატარებენ დროს. ხასიათით კი ცოტა განსხვავებულები არიან, ილიკო უფრო ბებერი ბრძენი კაცივით არის, რომელიც სულ ხუმრობებს და წყევლებს უშვებს პირიდან, ილარიონი მას დასცინის რადგან მას ცალი თვალი არა აქვს. ილარიონი კი უფრო მშვიდი ადამიანია, ის ყოველთვის თავისთვის არის და იშვიათად თუ არის ენერგიაზე. წიგნში ასევე ძალიან სახალისო და ერთბაშად სევდიანი მომენტია მატარებლის ეპიზოდი, როცა ზურიკელა თბილისში მიდის და გზაში სუფრას გაშლიან მატარებელში ის და მისი თანამგზავრები. მთვრალი ზურიკელა კი ყველა სევდას და სიხარულს ამცნობს უცნობს, რომელიც მატარებელში გაიცნო, უცნობიც დათვრება და ისიც უყვება თავის ისტორიას. მერე კი წავლენ და ერთმანეთს მთელი მოთხრობის განმავლობაში ვეღარ ნახავენ.   

არ მგონია რომ ამ მოთხრობას მთავარი სათქმელი ჰქონდეს, ან მე ვერ მივხვდი რამეს. ჩემი აზრით, ეს მოთხრობა ცხოვრებაზეა, უბრალო ცხოვრებაზე, რომელსაც გადის ყველა ადამიანი. ცხოვრება, რომელიც სავსეა სიხარულით, სევდით, ბრაზით და შიშით, რომელშიც ზოგი მუშაობს, წვალობს და იგებს,  ზოგი არ მუშაობს, არ წვალობს და აგებს, ზოგი კი უბრალოდ დინებას მიყვება. თუნდაც უბრალო გასეირნება ქუჩაში: რამდენ ადამიანს ხედავ, რომელსაც დიდად ყურადღებასაც არ აქცევ. ყოველ მათგანს თავისი განსხავებული და უნიკალური ისტორია აქვს, რომელიც შენს ცხოვრებასავით სავსეა სიძულვილით, სიხარულით, სევდით და ა.შ. ზურიკელას ხომ ხედავდენ ვიღაცეები წიგნის განმავლობაში ქუჩაში? ვინმე მიხვდებოდა რომ ასეთ უბრალო გამვლელს ასეთი საინტერესო ცხოვრება ჰქონდა? ჰოდა შეიძლება ადამიანს, რომელიც ავტობუსში თქვენს გვერდით ზის ზურიკელაზე საინტერესო ისტორია ჰქონდეს, ასე რომ ხალხს ასე ერთი შეხედვით ვერავინ ვერ განსაზღვრავს (შერლოკ ჰოლმსი თუ არ ხარ).

----> ფილმი მე ბებია ილიკო და ილარიონის შესახებ <----

ქურდების მბრძანებელი

ყველას ვპირდები, რომ ეს წიგნი დაწყებისთანვე დააინტერესებს. „ქურდების მბრძანებელი“ ერთი და იგივე თემაზე დაწერილი ორი ისტორიით იწყება, რომლებიც ბოლოს ერთმანეთს „შეხვდებიან”. წიგნში ბევრი მომენტია, როდესაც გგონია რომ ყველაფერი ამოიხსნა და ყველაფერი უნდა დასრულდეს, მაგრამ შეხედავ  და კიდევ ნახევარი წიგნია დარჩენილი. ავტორი გვიყვება გულწრფელი მეგობრობისა და ტყუილის შესახებ რომელიც მეგობრებს ცოტა ხნით ერთმანეთს დააშორებს. წიგნი ასევე გვაჩვენებს ნამდვილი ძმების ისტორიას, რომლებიც ერთმანეთს იცავენ და ეხმარებიან. ახლა რაც ტყუილს შეეხება, თქვენი აზრით ტყუილი ცუდია? ნუ, რა თქმა უნდა, უბრალოდ ტყუილი ცუდია. მაგრამ თუ სიკეთისთვის იტყუები? უცნაურად ჟღერს, მაგრამ ჩემი აზრით, ასეთი ტყუილი ცუდი არ არის.  ჩემი დამრიგებელი ამბობს, რომ ტყუილი ნებისმიერი სახით ცუდია. მაგრამ იქნებ ვიღაცის დაცვისთვის გჭირდება? მე მგონია, რომ ასეთ დროს ტყუილი ცუდი არ არის. ამ წიგნში კი, ეს თქვენ უნდა გადაწყვიტოთ: ცუდი იყო ტყუილი, თუ კარგი. მაგრამ ერთი რაღაც ნამდვილად ვიცი,  ცუდია არის თუ კარგი, ტყუილს მაინც მოკლე ფეხები აქვს. სიმართლე ბოლოს მაინც გამოაშკარავდება და ამ წიგნშიც ასე ხდება. და კიდევ ერთი რამ ვიცი,  არ აქვს მნიშვნელობა სიკეთისთვის იტყუები თუ ბოროტებისთვის. როცა სიმართლეს გაარკვევენ, გაგიბრაზდებიან (ძალიან ბავშვურად ჟღერს, მაგრამ სხვა ვერაფერი ვერ მოვიფიქრე) მერე კი ტყუილზეა დამოკიდებული, შეეგუებიან და გაპატიებენ ტყუილს, თუ არა. რადგან შეიძლება ძალიან მწარედ მოატყუო ვინმე. შეიძლება კიდევ ამ ადამიანის დასაცავად თუ იტყუები გაგიბრაზდეს მაგრამ მერე მიხვდეს, რომ მას იცავდი და შეგირიგდეს.

ახლა კიდევ მეგობრობა. თვითონ წიგნში პერსონაჟები ისეთი ერთგული მეგობრები არიან, რომ თავს სწირავენ ერთმანეთისთვის, მაგრამ არის მომენტები როცა ზოგი პერსონაჟი ეგოისტობას ან აგრესიას იჩენს. საერთოდ ძალიან საინტერესო და დიდი წიგნია (ისტორიას ვგულისხობ). კაი, ვიცი დაგღალეთ, მაგრამ კიდევ ერთ თემაზე ვილაპარაკებ და მოვრჩები: ასაკი. ჩემ ბლოგში უკვე მილაპარაკია ასაკზე, უფრო ზუსტად კი პატარა პრინცის ბლოგში. მაგრამ იქ ვილაპარაკე დიდები როგორ უგებენ პატარებს და არა პირდაპირ ასაკზე. მე გამიგონია, რომ დიდების უმეტესობას ისევ პატარად ყოფნა უნდა, უმეტესობა ბავშვს კი გაზრდა, და აი მე რას ვიტყვი. ჩემი აზრით პატარა როცა ხარ, არ უნდა გინდოდეს გაზრდა, რა უაზრობაა! გაზრდას ყველა ბავშვი მოასწრებს, მაგრამ როცა გაიზრდები ვეღარ დაპატარავდები, ამიტომ ბავშვობაში უნდა გააკეთო ისეთი რაღაცეები, რასაც ვერ გააკეთებ როცა დიდი ხარ, უნდა იყო ლაღი სანამ არ გაქვს არაფერი გასაკეთებელი, მაგალითად სანამ არ გაქვს სამუშაო.    შეიძლება, რომ ბავშვს უნდოდეს გაზრდა თუ ცუდი საცხოვრებელი პირობები, ან ცუდი მშობლები ჰყავს. დარწმუნებული ვერ ამ თემაზე ბევრი წიგნი და ფილმი გექნებათ ნანახი. მაგრამ, თუ ხარ ბავშვი და გაქვს ლაღი და კარგი საცოვრებელი პირობები, მაშინ არ უნდა გინდოდეს გაზრდა. როგორც უკვე ვთქვი, წიგნში ძალიან ბევრი მომენტია როცა გგონია, რომ დასრულდა და მაინც გრძელდება ყოველთვის, ყოველჯერზე წაკითხვისას მეგონა რომ ორი გვერდი იყო დარჩენილი  როცა ნახევარი წიგნიც არ მქონდა წაკითხული. ყოველ შემთხვევაში, ამ ძალიან საინტერესო წიგნის პირველი შეხედვისთანვე არ მოველოდი, რომ ჩემი ერთ-ერთი საყვარელი წიგნი გახდებოდა.

 კიდევ პატარა რამეს დავამატებ. თქვენ რა კრიტერიუმბით აფასებთ წიგნს? მაგალითად, ჩემთვის წიგნში მთავარია კარგი ისტორია და ბევრი ემოცია.  ამ წიგნში კი ერთიც ჭარბადაა და მეორეც!      

ასევე ფილმი -----------> ფილმი :D, რომელიც ჯერ მეც არ მინახავს

🌟🔍

თევზი ხეზე

„ნუ იქნები ასეთი მკაცრი საკუთარი თავის მიმართ კარგი? იცი ერთმა ბრძენმა კაცმა თქვა: ყველა ჭკვიანია, მაგრამ თუ თევზის შესაძლებლობებს იმის მიხედვით განსჯი ხეზე ასვლა შეუძლია თუ არა, ის დაიჯერებს, რომ სულელია.“

ეს წიგნი დამეხმარა იმის დანახვაში, რომ ადამიანი რომელსაც დასცინი, ან გგონია რომ შენზე უჭკუოა, შეიძლება შენზე ჭკვიანი იყოს. მაგალითად, ამ წიგნის მთავარ პერსონაჟს - მეექვსეკლასელ გოგონას, ელის დისლექსია აქვს. დისლექსია დაავადებაა, რომელიც ადამიანს წერას და კითხვას ურთულებს. თავისი პრობლების გამო ელის კლასელები ვერ უგებენ და დასცინიან, არავინ ემეგობრება. ელის ძველი მასწავლებელი სკოლიდან რომ არ წასულიყო, შეიძლება ყველაფერი ისე დარჩენილიყო როგორც ყოველთვის, მაგრამ ის წავიდა და მოვიდა სხვა მასწავლებელი, რომელმაც გაუგო საწყალ გოგოს და მიხვდა, რომ მას დისლექსია ჰქონდა. ძველი მასწავლებელიც არ იყო ცუდი, პირიქით, ელის იგი ძალიან უყვარდა და ეწყინა რომ გადავიდა, უბრალოდ ის ვერ მიხვდა რომ გოგონას დისლექსია ჰქონდა. ადრე მისი პრობლემის შესახებ არავინ არ იცოდა, რადგან ელი ვერ ბედავდა ეთქვა რომ  ასოები მის წინ „დაფრინავდნენ“. მაგრამ ახალმა მასწავლებელმა მიახვედრა, რომ დახმარების თხოვნა ყველაზე დიდი სიმამაცეა. ასევე ახალმა მასწავლებელმა აღმოაჩინა, რომ ელის დიდებული ხატვის უნარი ჰქონდა. ელიმ  ამის მერე დაიჯერა, რომ აღარაფერი იყო შეუძლებელი ამიტომ  მასწავლებელს სთხოვა რომ მის ძმასაც დახმარებოდა.

შეიძლება ადამიანს რომელსაც დავცინით ჩვენზე მეტი პლიუსი აქვს. და თუ შენ ხარ ადამიანი, რომელსაც აქვს შეზღუდული შესაძლებლობები, არ შეგეშინდეს, ითხოვე დახმარება. ელი არავის უყვებოდა საკუთრი პრობლების შესახებ და ამიტომ ყველას ეგონა რომ სულელი და ზარმაცი იყო. მაგრამ სინამდვილეში მას უბრალოდ არ შეეძლო კითხვა და წერა, ხოდა ახლა წარმოიდგინეთ ახალი მასწავლებელი რომ არ მოსულიყო მათ სკოლაში. რა მოხდებოდა? ელი გამოცებს ვერ ჩააბარებდა, ვერ დაიწყებდა მუშაობას და იცხოვრებდა უსახლკაროდ. ამიტომ ძალიან გაუმართლა, რომ ასეთი კარგი მასწავლებელი მოვიდა. მან მაშინვე შეამჩნია ელიში რაღაც განსაკუთრებული, ასწავლა კითხვა და წერა, ასევე დააწყებინა ჭადრაკის თამაში, რაც ელის ძალიან კარგად გამოსდიოდა და კონცენტრირებაში ეხმარებოდა.   მაგრამ ყველას ასე არ უმართლებს, ამიტომ არ შეგეშინდეთ დახმარების თხოვნა, თქვენ არავინ არ დაგცინებთ, პირიქით, მაშინ უფრო დაგცინებენ, თუ დახმარებას არ მოითხოვთ. საკმარისია დახმარება მოითხოვო და დაგეხმარებან, ამიტომ ნუ დამალავთ ნურაფერს.

ასევე წიგნში ერთი პატარა დეტალი მომეწონა ელის ჰქონდა დაუჯერებელი ამბების რვეული სადაც ყველა დაუჯერებელ ამბავს იხატავდა, რასაც წარმოიდგენდა, მაგრამ ბოლოს ეს რვეული გადააგდო რადგან დაიჯერა რომ არაფერი იყო დაუჯერებელი.

14 კრისტალის თეორია

თავიდანვე ვამბობ, რომ ამ წიგნმა ჩემზე ძალიან დიდი გავლენა მოახდინა. ეს წიგნი ერთ-ერთი იმათგანია, რომლების წაკითხვასთან ერთად მათ სამყაროში გადადიხარ. წიგნი მოგვითხრობს 1800 წელს დაწყებულ ამბავზე, რომელიც 1900 წლამდე გაგრძელდა. ისტორია იწყება მოთხრობით ბარონ ლეშეზზე, რომელიც ცნობილი გეოგრაფი და გეოლოგი იყო, თან ასევე კარგი ადამიანი. ერთხელ ექსპედიციაში, ლაპლანდიაში ბარონმა პატარა ბიჭი გადაარჩინა მგლებისგან. სამადლობელოდ კი ამ ბიჭის მამამ ლეშეზს უთხრა, რომ ის და მისი შვიდი მოდგმა ლეშეზის  მოდგმას დაიცავდა. აქიდან დაიწყო ამბავი.

ბატონ ლეშეზს ჰყავდა შვილი ალექსი. როცა ლეშეზი ლაპლანდიიდან სახლში ბრუნდება, ამის მერე ვინაცვლებთ 20 წლით წინ: ლეშეზი ექსპედიციის დროს დაიკარგა. ალექსის ცოლი კი ფეხმძიმედაა და ბოლოს და ბოლოს მშობიარობს. ბავშვს ბრუნჰილდას არქმევენ, მაგრამ ბრუნჰილდა ყველასგან გამოირჩევა. მას ცხოვრება მხოლოდ ცივ პირობებში შეუძლია. ალექსმა არ იცის რა ჰქნას, მაგრამ ბოლოს აამუმ (იმ ინდიელის მეორე მოდგმამ, რომლის შვილიც ლეშეზმა გადაარჩინა)  უამბო ზამთრის ტყის შესახებ, სადაც არასდროს არ იყო ზაფხული და იყო სულ ზამთარი. ალექსი სასწრაფოდ გაემგზავრა იქ თავის ოჯახთან ერთად და სასახლე ააგებინა. ამის მერე გადის 100 წელი.   ბრუნჰილდა ყველას დავიწყებული ჰყავს, ცოტასღა ახსოვს იგი, როგორც თოვლის დედოფალი.

ამის მერე იწყება ისტორია ინგეზე, რომელიც აღმოაჩენს რომ უგო ურსუსბერგენი საფრთხეშია და მიდის მის დასახსნელად. ამ წიგნში ჩაქსოვილია ყველა ემოცია ერთად: შიში, გაბრაზება, ზიზღი, სიხარული და სევდა. ეს წიგნი გაგაოგნებთ მთავარი პერსონაჟების სიმამაცით და გაბედულებით. ნუ მაგრამ ხანდახან მთავარი პერსონაჟები მეტისმეტად სულელურად  იქცევიან მაგალითად როცა უგომ ინგეს პირველად გაუგზავნა წერილი წერილში გარკვევით ეწერა რომ ეს ამბავი პოლიციას არ უნდა გაეგო მაგრამ ინგემ რა ჰქნა? ადგა და ტყეში წავიდა უგოს გადასარჩენად და დაუტოვა წერილი ბებიას, რომ უგოს დასახმარებლად მიდიოდა ეტყობა ეგონა ბებო პოლიციაში არ დარეკავდა და ინგეს დაბრუნებისთვის პერაშკებს გაუმზადებდა.

საინტერესო ფაქტი: წიგნის კითხვის დროს თითქმის ყოველთვის საბანი მქონდა წამოფარებული იმიტომ, რომ როცა ამ წიგნს კითხულობ, ისე გითრევს თავის სამყაროში რომ ხან გცივა ხან გცხელა. ხოდა ამ წიგნში სულ ზამთარია და ძირითადად ყველა მოქმედება ცივ ადგილებში ხდება, მაგალითად  ბრუნჰილდას სასახლე, ამიტომ როცა საბნის ქვეშ ვიყავი თავს მყუდროდ ვგრძნობდი.

მთლიანობაში უმაგრესი წიგნია, მით უმეტეს ქართველი მწერალის გიორგი მასხარაშვილის დაწერილია და ქართველი მწერალის დაწერილი „ცისფერი ირემის“ მერე არაფერი წამიკითხავს და მომწონებია.

წაიკითხეთ და გაიგეთ გაუმკლავდებიან თუ არა ბავშვები ბოროტებას, რომელიც  ყინვის სახით ემუქრება მათ და მთელ კაცობრიობას!

პატარა პრინცი

დარწმუნებული ვარ, რომ  ვისაც „პატარა პრინცი“ ბოლომდე აქვს წაკითხული ეს წიგნი ძალიან უყვარს. პერსონაჟებიდან ვფიქრობ უმეტესობას პატარა პრინცი უყვარს. მე მელა მომეწონა. მელას დახმარებით მოშინაურების პირდაპირ და გადატანით მნიშვნელობას მივხვდი. ასევე ძალიან მომეწონა ლოთი, მას ძალიან სულში ჩასაწვდომი და სევდიანი ისტორია ჰქონდა.  თუ ვინმეს კითხვა ეზარება, არ არის პრობლემა. წიგნი პატარაა, სადღაც 80 გვერდიანი, ამიტომაც არ დაიზაროთ და ეს შედევრი არ დატოვოთ წაუკითხავად.

მოდი პილოტზე ვისაუბროთ. მე მას ბევრ რამეში დავეთანხმე, მაგალითად იმაში, რომ დიდებს ყველაფერი „ხელის გულზე უნდა დაუდო“. ბევრჯერ მომხდარა, რომ დიდებისთვის ყველაფრის ისე ახსნა გიწევს, თითქოსდა პატარა ფაზლს აწყობ. ზოგჯერ ეს 100-იანი ფაზლია, თუ რაღაც უფრო რთულია კი 1000 - იანი. როცა კი ძლივს მიხვდებიან რაზე ლაპარაკობ, ფაზლი აწყობილია.

კიდევ ერთ რამეზე ვამახვილებ ყურადღებას დასაწყისიდან. პილოტს უნდოდა მხატვარი გამხდარიყო მაგრამ დიდებმა უარი უთხრეს ამ განზრახვაზე. მე ამას ვაპროტესტებ! თუ პილოტს მხატვრობა უნდოდა, მისთვის ხელი არ უნდა შეეშალათ. თუ მას მუსიკოსობა მოუნდებოდა, უნდა გამხდარიყო. მთავარი ის არის რომ შენს ოცნებაში მჭიდროდ უნდა იყო ჩაფლული თორემ მერე შუა გზაში მოგწყინდება და მიატოვებ. ეს შეცდომა მე თვითონ დამიშვია და ვცდილობ აღარ დავუშვა. ამით გემშვიდობებით და ყველას გირჩევთ „პატარა პრინცის“ წაკითხვას! 

ეს კი მულტფილმი!

საოცრება

„საოცრება“ თვითონ სიკეთეა წიგნის სახით. მის წაკითხვას ყველას ვურჩევ. ეს წიგნი ყველა ასაკის ადამიანს დააინტერესებს. ისტორია მოგვითხრობს ბიჭზე სახელად ავგუსტ პულმანი, მოფერებით ავგი. ავგი სახის დეფორმაციით დაიბადა და სკოლაში არ დადის. ამის მაგივრად სახლში დედა ასწავლის, მაგრამ ერთხლაც ავგის სკოლაში გაუშვებენ. ეს ამბავი მოგვითხრობს, როგორ გაიჩინა ავგიმ მეგობრები და რა გამოიარა სკოლაში.  მე თუ მკითხავთ,   ეს წიგნი იმიტომ არის განსაკუთრებული, რომ გვასწავლის - გარეგნობით განსხვავებული თუ არის ვინმე არ ნიშნავს, რომ მას ხასიათიც სხვა აქვს და ქცევაც.  მაგრამ ავგის ხასიათის გამო არ დასცინოდნენ. მას იმიტომ დასცინოდნენ, რომ მისი ეშინოდათ. მე მომეწონა, როცა რამდენიმე ადამიანი მაინც ავგის ნორმალურად მოექცა და დაუმეგობრდა. წიგნი ძალიან მრავალფეროვანია, რადგან ხან იცინი, ხან ტირი. შეიძლება წიგნის კითხვის დროს ბავშები რომლებიც ავგის დასცინოდნენ შეგეზიზღოთ და მათზე იფიქროთ, რომ საშინლები არიან, მაგრამ არ განსაჯოთ ისინი. შეიძლება ფიქრობდეთ რომ მათ ადგილზე უკეთესად მოიქცეოდით, მაგრამ თქვენ მათ ადგილზე არ ყოფილხართ. შეიძლება ზოგი თქვენგანი მათ ადგილზე მართლაც კარგად მოქცეოდა ავგის, მაგრამ უმეტესობა თუ არ დასცინებდა არ დაელაპარაკებოდა მაინც. კიდევ ერთხელ ვურჩევ ყველას ამ წიგნის წაკითხვას და ნახვამდის :) 

სხვათაშორის, ავგიზე ფილმიც გადაიღეს. ჯერ წაიკითხეთ, მერე უყურეთ ;)
ამას კი მოუსმინეთ